Kinesiotaping

Metoda ta powstała w 1973 roku a jej twórcą jest Kenzo Kase D.C.

Jest ona bardzo często stosowana w środowisku sportu zawodowego, amatorskiego, jak i wśród osób, które nie uprawiają żadnej dyscypliny sportowej.

W fizjoterapii Kinesiotaping może być stosowany jako odrębna metoda terapeutyczna lub jako uzupełnienie innych metod fizjoterapeutycznych – osobiście polecam to drugie rozwiązanie.

Ma na celu m.in. przyspieszenie procesu regeneracji tkankowej, powrót konkretnych struktur do ich normalnego funkcjonowania, poprawę zakresu ruchomości, zmniejszenie stanów zapalnych.

Do zalet tej metody można zaliczyć:

• ciągłość terapii (24 godziny na dobę)
• brak negatywnych odczuć skórnych u klienta
• długi okres używania jednej aplikacji (3-5 dni i więcej)

Kinesiotaping wspiera naturalne procesy samoleczenia organizmu poprzez:

• poprawę mikrokrążenia
• normalizację napięcia mięśni
• aktywację układu limfatycznego i endogennego systemu znieczulenia
• poprawę funkcji mięśni i stawów – wspomaganie ruchu i odciążenie.

W tej metodzie wykorzystuje się specjalne taśmy do kinesiotapingu, które aplikuje się bezpośrednio na suchą i oczyszczoną skórę.
Istnieje kilka rodzajów aplikacji taśm:

• technika mechaniczna-wykorzystywana do pozycjonowania neutralnego
• powięziowa-stosowana aby utrzymać tkankę w pożądanym ułożeniu,
• przestrzenna-wykorzystywana do stworzenia przestrzeni nad miejscem bólu. Zmniejsza nacisk i podrażnienie receptorów, tym samym niwelując dolegliwości bólowe,
• więzadłowa-daje odciążenie struktur więzadłowych,
• funkcjonalna-używana dla wspomagania lub ograniczenia zgięcia/wyprostu w stawach
• limfatyczna-służy do zmniejszania obrzęków

Zabieg ten może być wykorzystywany przy:

• leczeniu dolegliwości bólowych ( bóle kręgosłupa, głowy, stawów obwodowych oraz mięśni, rwa kulszowa, rwa barkowa )
• urazach stawowych np. szyi, barku, łokcia, biodra, kolana i innych
• uszkodzeniach mięśni, jak naciągnięcia czy naderwania
• stanach zapalnych (łokieć tenisisty, łokieć golfisty)
• korygowaniu wad postawy (kolana koślawe, kolana szpotawe, płaskostopie, skoliozy jednołukowe, skoliozy dwułukowe, koślawość palucha)
• niestabilności stawów
• porażeniach mięśni (stopa opadająca)